Curtis Hofwijks schreef eerder op de dag op zijn facebook-account het volgende:
Sranan, mijn eerste liefde. Ik heb lang in de spiegel gekeken… en ik ben ontevreden. Ontevreden over wat ik zie. De afgelopen periode heb ik emoties en frustraties soms te veel ruimte gegeven. Zo lag ik meerdere keren overhoop met Lens en heb ik heel wat lelijke dingen geroepen. Dat is niet de persoon die ik wil zijn. Iedereen maakt fouten en wij zouden elkaar moeten helpen om beter te worden dan onze eigen beste versie, elke dag. Ik streef ernaar om iemand te zijn die elke ziel inspireert het beste uit zichzelf te halen. En de afgelopen periode heb ik daarin gefaald. Ik heb heel wat mensen pijn gedaan waar dat niet hoeft. Soms is de waarheid niet het belangrijkste. Belangrijk is hoe jij omgaat met de waarheid. Soms is zwijgen beter dan praten. En vaak is nederigheid de betere weg. Ik bied hierbij ook mijn verontschuldigingen aan mensen die ik niet allen bij naam kan noemen. Maisha Neus, Samuel, Pris en iedereen die ik heb gekwetst met mijn post op facebook en mijn reactie in de media. Nogmaals Lens, ook ik ben niet perfect, sorry brada. Verder ook G.O. ,S.D. A.M. en R.W. en iedereen die ik op welke wijze dan ook heb gekwetst. Ik voel mij alsof ik mij, onbewust van de kijk van de samenleving, behoorlijk verlaagd. Verlaagd naar een niveau waar iemand die ervan droomt het beste uit mensen naar boven te halen niet thuis hoort. Waar Suriname hoop nodig heeft heb ik mij laten verleiden naar een niveau van persoonlijke frustraties. De hoge verwachtingen kunnen soms uitlopen op grote teleurstellingen. De verwachting mag echter niet zijn dat één persoon Suriname zal redden. Niet ik, niet Bouterse, Chan, Rusland, Brunswijk, Maisha of een ander individu. Want voor elk van ons geldt, dat onze sterkste momenten, onze momenten waren van hechte samenwerking, gezamenlijke offers en bovenal een gedeeld doel. Ik weet dat een heleboel van jullie het menen met dit land en dit volk. Zelfs wanneer de rolverdeling ons soms tegenover elkaar plaatst. Hopelijk interpreteren jullie het niet dat wanneer wij kritisch naar elkaar toe zijn, mijn bewondering voor wat jullie wel bijdragen, minder is. Suriname zal alleen te redden zijn wanneer wij allen, het Surinaams volk, ongeacht paspoort, met liefde omgaan met elkaar en met het land. Met liefde voor ons milieu.
Wat na de wandelmars ook duidelijk is gebleken dat de liefde voor Suriname en de liefde voor ons milieu onvoldoende naar voren komt bij een groot deel van ons volk. Overal lag onze troep op de grond. Wanneer wij als burgers betere leiders willen, dan zullen wij ook zelf betere burgers en betere mensen moeten worden. Ik geloof dat het Surinaams volk in staat is om elk probleem dat op haar pad komt te overbruggen. Maar dan zullen wij onze verschillen aan een kant moeten zetten. Zij het religie, politiek of etniciteit. De spiegel welke mij door meerdere mensen is voorgehouden, inclusief mezelf toont aan dat ik met mijn handelingen de laatste tijd onvoldoende heb kunnen bijdragen een het wegnemen van de verdeeldheid. Een deel is opnieuw aan het twijfelen geslagen over de toekomst en dat is allemaal bijzonder jammer. Het is slechts mijn doel om bij te dragen aan de bewustwording van onze samenleving. Bewustwording van onze rechten en plichten. Van onze verantwoordelijkheid voor elkaar en de volgende generatie. Voor onze fouten en de plicht daaruit te leren. Voor het welzijn van de hele natie en de garanties voor een goede toekomst van de volgende generaties.
Natuurlijk zijn er van die vrienden die je altijd gelijk zullen geven of blijven verdedigen ook als je een beetje ernaast zit. Goedkeuring van vrienden is waardevol. Maar krachtiger is het respect verdienen van een tegenstander.
Wanneer jullie de komende tijd van mij horen en het als herhaling klinkt of als iets wat jullie eerder hebben gehoord, weet dat dat komt omdat ik het meen. Ik heb vanaf dag één alles willen geven voor dit land en dat is nooit veranderd. Surinamers verdienen het om zich veilig te voelen op iedere plaats en elk uur van de dag. Om te weten dat de zorg voor gezondheid van hun geliefden, gegarandeerd en verzekerd is. Dat een Surinaams kind uit iedere laag van de bevolking, kan opgroeien tot een respectabel, zelfstandig en volwaardig mens. Dat hard en eerlijk werk hun beter vooruit zal brengen dan boropasi’s. Ik heb kritiek en eerlijkheid gegeven en soms kritiek en eerlijkheid terug gekregen, die ik niet altijd op tijd naar waarde kon schatten. Mijn kracht en energie zal ik nu inzetten om, samen met een ieder die de visie deelt dat dit is waar wij als natie naar toe moeten, deze simpele, maar belangrijke zaken, te realiseren.
Een slecht regime is niet bang van een enkele kritische burger, of een groepje. Maar staat angsten uit voor een kritische eenheid. Een samenleving die bewust is van wat haar toekomt. Een samenleving die eensgezind ten strijde trekt tegen corruptie en al hetgeen dat niet goed is voor haar welzijn. Niet een eenheid in ras of een eenheid in geloof of in politieke voorkeur. Maar een eenheid in gedachte. Een gedachte over een betere toekomst. Een gedacht aan welvaart en harmonie. Aan welzijn voor al haar burgers.
Sranan, mie lob joe.
